Mansiyon

Latife amacıyla çok lafını ettik ama aslında ben çok beğenmiştim ezgimer'in manzum eserlerini, 2012'nin ilk yazısında paylaşmak istedim...

ŞiZOFRENi

Ben şizofrenik bir kafiye sevdasına tutulan, bir de sana.

Sen, yalnız varoluşuyla değiştiren her şeyi.

Ben dediği dedik, inatçı, her soruya cevabı olan,

Sen hep erteleyen hayatın kirli yüzünü

Ben küçük kanadını açmaya çalışan,

Sığmayacağını bile bile.

Sen yağmura teslim olan

Yanında ben varken bile.

Teslim oluşları hiç sevmem, sana hariç

Ve bu hikaye biter teslim olunduğunda, aşka hariç.

ÇiZGiM

Sana göre ya kesip atmalı

Ya gülmeli çılgınca.

Oysa ben beslenirim

Yüzümdeki o çizgiden,

Bir kahkahayla bir haykırış arasında

Durmadan gelip giden…

Hani yılgın köy minibüsleri vardır

Gidecek yolu hiç bitmeyen

Ve köye her uğrayışta

Herşey farklıdır evvelkinden.

Sandım ki aklını o başıbozuk çizgim çeldi,

Her dönüşünde farklı bir ben…

Oysa sen çoktan içmişsin

Son zehiri, yüzüğünden.

SON

Gidiyorum.

Her adımım kokunu baştan yaratıyor.

Sevip de ayrılanlara dair

Herşey söylenmiş diyorum.

Tasviri var her acının ve izi var her yaranın,

Oysa bu benzemiyor hiçbirine.

Kitabımda buna tanımlanmış bir acı yok,

Ruhumda bundan gayrı delik yok.

Sevinç pastasından küçük dilimi almak

Yetmiyormuş hüzün payını azaltmaya

Ve bir lunaparkta ağlamak

Güldüremiyor beni bugün.

Bir kalem tutuş, bir haykırış bu.

Bir de 

Göremiyorlar ya seni 

Açık kalp ameliyatlarında bile.

Ona şaşıyorum…

...

Kendisine gireceği yeterlilik sınavında başarılar diliyor, darısı başıma diyorum...