İnsan eski resimlere bakarken bir garip oluyor bazen. Elbette bu garip duygunun açılımı da sizin şimdiki haliniz ve resimlerde gördüğünüz kişi arasındaki farktan kaynaklanıyor. Bazen “ne güzel günlerdi” deyip o zamana dönmek isterken, bazen de “şimdiki aklım olsaydı” diyerek o günlerde yapamadıklarımıza, yani 'keşke'lerimize takılıp kalıyoruz.
Pek tabii benim 6 – 7 sene öncesinin resimlerine bakarken fark ettiğim en bariz durum, şu anki cüssemden 17 kilo daha düşük olmam. Şimdilerde nasıl kilo verebilirim diye düşünürken, o zamanlar kocaman kafası olan bir çöp adammışım (gerçi kafam hala büyük ama vücut da kütle olarak şu an ona uyumlu). İşin aslı ise, o zamanki çöp adamlığım yalnızca fiziksel değilmiş; akademik olarak başarılı olsam da, sosyal olarak ne yazık ki bayağı eksikmişim. Tabiri caizse ‘ezik’ dönemlerimmiş ve o dönemki kendime güvensizliğimle birçok şeyi yanlış değilse de eksik yaşamışım.
Bu yüzdendir ki ‘Her şey Çok Güzel Olacak’ filminin şarkılarından biri olan ‘Bir Zamanlar Fırtınalar Estirirdim’ şarkısını çok severim; çünkü bu şarkıyı dinledikçe, tezat ve ironik bir şekilde, değil bir fırtına, o zamanlar hafif bir rüzgar bile olamayışım aklıma geliyor. Pek tabii ki şu güne kadar çok değiştim ve kendimle (ve kilolarımla) gayet barışığım. Ama bazı şeyleri de zamanında yaşamak, avanak asnak gezmemek lazımmış (“şimdiki aklım olsaydı” durumu).
O zamanlar bir de kafamda bir formül yaratmıştım; Ölümsüzlük = Gençlik + Özgürlük. Hatta daha karizmatik geldiği için formülü İngilizce yazmıştım; “I’m young and I’m free, thus I am immortal” şeklinde. Şimdi kulağa komik gelen bu durum o zaman gerçekmiş aslında, öğrenciyken ders dışında hiçbir sorumluluğumuz yoktu, hem de ‘teen’ denecek şekilde gençtik, cidden de bir anlamda ölümsüzmüşüz. Şu anda ise yaşıtlarımızla takıldığımızda en çok söylenen sözler gençliğin ve özgürlüğün elden gidişiyle ilgili oluyor (Örn. “Abi etraf çoluk çocuk dolmuş” -herhangi bir piyasa mekanı için- veya “İş güç nasıl gidiyor”. Ki bu ikinci sorunun cevabı da çoğunlukla nefret -en iyi ihtimalle idare etme- sözcükleri oluyor).
Sıradaki şarkı, gençliğinde fırtınalar estiren ve estirmeyen herkes için gelsin: http://fizy.com/s/115x1v
Pek tabii benim 6 – 7 sene öncesinin resimlerine bakarken fark ettiğim en bariz durum, şu anki cüssemden 17 kilo daha düşük olmam. Şimdilerde nasıl kilo verebilirim diye düşünürken, o zamanlar kocaman kafası olan bir çöp adammışım (gerçi kafam hala büyük ama vücut da kütle olarak şu an ona uyumlu). İşin aslı ise, o zamanki çöp adamlığım yalnızca fiziksel değilmiş; akademik olarak başarılı olsam da, sosyal olarak ne yazık ki bayağı eksikmişim. Tabiri caizse ‘ezik’ dönemlerimmiş ve o dönemki kendime güvensizliğimle birçok şeyi yanlış değilse de eksik yaşamışım.
Bu yüzdendir ki ‘Her şey Çok Güzel Olacak’ filminin şarkılarından biri olan ‘Bir Zamanlar Fırtınalar Estirirdim’ şarkısını çok severim; çünkü bu şarkıyı dinledikçe, tezat ve ironik bir şekilde, değil bir fırtına, o zamanlar hafif bir rüzgar bile olamayışım aklıma geliyor. Pek tabii ki şu güne kadar çok değiştim ve kendimle (ve kilolarımla) gayet barışığım. Ama bazı şeyleri de zamanında yaşamak, avanak asnak gezmemek lazımmış (“şimdiki aklım olsaydı” durumu).
O zamanlar bir de kafamda bir formül yaratmıştım; Ölümsüzlük = Gençlik + Özgürlük. Hatta daha karizmatik geldiği için formülü İngilizce yazmıştım; “I’m young and I’m free, thus I am immortal” şeklinde. Şimdi kulağa komik gelen bu durum o zaman gerçekmiş aslında, öğrenciyken ders dışında hiçbir sorumluluğumuz yoktu, hem de ‘teen’ denecek şekilde gençtik, cidden de bir anlamda ölümsüzmüşüz. Şu anda ise yaşıtlarımızla takıldığımızda en çok söylenen sözler gençliğin ve özgürlüğün elden gidişiyle ilgili oluyor (Örn. “Abi etraf çoluk çocuk dolmuş” -herhangi bir piyasa mekanı için- veya “İş güç nasıl gidiyor”. Ki bu ikinci sorunun cevabı da çoğunlukla nefret -en iyi ihtimalle idare etme- sözcükleri oluyor).
Sıradaki şarkı, gençliğinde fırtınalar estiren ve estirmeyen herkes için gelsin: http://fizy.com/s/115x1v
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder