Sene 1995… Burnumuzun bir karış havada olmadığı, hayallerimizinse sınırsızca uçtuğu zamanlar. Robert Kolej adlı rüyayla karışık dünyaya uzun ve yoğun bir nefes almadan çalışma döneminden sonra (kolej sınavından 4 yanlış 1 boş, yani 94 net yaparak) başladık.
Seneler 1996 – 1998… edison kardeşimle ortak arkadaşlar vasıtasıyla tanıştık. Kendisini o aralar daha çok oynadığımız futbol maçlarındaki haşin ve sinirli tavırları (ve de 10 numaraları andıran yeteneği) ile tanıdık. Yanlış okumadınız, zamanında futbol oynardım.
Sene 1999… edison’la ilk kez aynı sınıfa düştük. Enteresan sebeplerden kavgalar etsek de (örn. İngilizce okunan kitapların Türkçe dersinde Türkçe kitap okunması olarak lanse edilmesi) kankalık yolunda emin adımlarla ilerlerken, çocukluktan gençliğe geçişimizi de yavaş yavaş başlattık.
Sene 2002… edison’la bir kez daha ve son kez (çünkü son senemizdi) olmak üzere yine aynı sınıfa düştük. Bu sefer yanımıza Uğur adlı kadim dostumuzu da aldık. Üniversite sınavı telaşı ve baskısının en yoğun olduğu bu senede hala her gün okula gelmek istememde kendilerinin payı yadırganamaz derecede çoktu. Hele bir de ‘Aztekler’ olayı vardı ki hala hatırladıkça gülerim (kısaca: tarih hocamız bir savaştan bahsederken Anzaklar yardıma geldi demek yerine Aztekler dedi. Soruma cevap olarak bana söylediği için ben o an tepki veremezken, edison yüzünü kapayıp gülmekle yetindi, Uğur ise yanında oturduğu camı açıp dışarı doğru gülmeye başladı. Hoca konuşmayı bitirince ben de dayanamayıp anırma sınırlarını zorlayarak güldüm).
Sene 2009… tarih 17 nisan… edison’un 25. yaş günü. Kendisi hala 10 sene önceki saflık ve iyiliğini koruyabilen nadir insanlardan biri. Ortak arkadaşımız Burak’ın da dediği gibi “Kızım olsa düşünmeden veririm” diyebileceğimiz bir insan (gerçi yaşayan efsane 3M Gökçe hayatına girdiğinden beri –mmmmmmmm dot com– ona da gerek kalmadı). Kendisinin doğum gününü bir kez daha kutluyor, kendisine daha nice nice mutlu, sağlıklı ve birlikte geçirilecek eğlenceli yaşlar diliyorum.
Seneler 1996 – 1998… edison kardeşimle ortak arkadaşlar vasıtasıyla tanıştık. Kendisini o aralar daha çok oynadığımız futbol maçlarındaki haşin ve sinirli tavırları (ve de 10 numaraları andıran yeteneği) ile tanıdık. Yanlış okumadınız, zamanında futbol oynardım.
Sene 1999… edison’la ilk kez aynı sınıfa düştük. Enteresan sebeplerden kavgalar etsek de (örn. İngilizce okunan kitapların Türkçe dersinde Türkçe kitap okunması olarak lanse edilmesi) kankalık yolunda emin adımlarla ilerlerken, çocukluktan gençliğe geçişimizi de yavaş yavaş başlattık.
Sene 2002… edison’la bir kez daha ve son kez (çünkü son senemizdi) olmak üzere yine aynı sınıfa düştük. Bu sefer yanımıza Uğur adlı kadim dostumuzu da aldık. Üniversite sınavı telaşı ve baskısının en yoğun olduğu bu senede hala her gün okula gelmek istememde kendilerinin payı yadırganamaz derecede çoktu. Hele bir de ‘Aztekler’ olayı vardı ki hala hatırladıkça gülerim (kısaca: tarih hocamız bir savaştan bahsederken Anzaklar yardıma geldi demek yerine Aztekler dedi. Soruma cevap olarak bana söylediği için ben o an tepki veremezken, edison yüzünü kapayıp gülmekle yetindi, Uğur ise yanında oturduğu camı açıp dışarı doğru gülmeye başladı. Hoca konuşmayı bitirince ben de dayanamayıp anırma sınırlarını zorlayarak güldüm).
Sene 2009… tarih 17 nisan… edison’un 25. yaş günü. Kendisi hala 10 sene önceki saflık ve iyiliğini koruyabilen nadir insanlardan biri. Ortak arkadaşımız Burak’ın da dediği gibi “Kızım olsa düşünmeden veririm” diyebileceğimiz bir insan (gerçi yaşayan efsane 3M Gökçe hayatına girdiğinden beri –mmmmmmmm dot com– ona da gerek kalmadı). Kendisinin doğum gününü bir kez daha kutluyor, kendisine daha nice nice mutlu, sağlıklı ve birlikte geçirilecek eğlenceli yaşlar diliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder