Başlarken

Bugün yazmaya başlamak için güzel bir gün. Yeniden yazmaya başlamak için aslında. Günlük tutmayı da blog yazmayı da defalarca denedim daha önce ama bir türlü beceremedim. Kendi kendime koyduğum şekilcilik sınırlarımdan öteye bir türlü geçemiyorum; cümleler zihnimden özgürce aksa da yazarken kendi kendilerini koşullayıp belli önyargılı formlara dönüşüyorlar. Bazen kafiye olmadan yazamıyorum, hece ölçüsünü tutturmadan yapamıyorum. Ya da illa bir uyum arıyorum dilimde, çıkan her kelime kusursuz olsun istiyorum. Daha iyi, daha güzel yazmaya çalıştıkça da yazamıyorum, çünkü yazdıkça hata buluyorum, beğenmiyorum. Beğenmedikçe de yazmıyorum.

“Korkar durur gitmez köyün en son çitine, inanır o sınırda dünyanın bittiğine...”

Doğrudur, eğitim insanı özgürleştiriyor. Ama aynı zamanda özgürlüğe de bir bedel koyuyor, yüksek beklentiler ve hata yapma korkusu. Daha önceki yazma denemelerimde yaptığım hatayı şu an az çok anlıyorum; hep başkaları okuyacak diye kendim gibi değil de onların beğeneceği gibi yazmaya çalıştım. Zaten günlüğün amacı aslında insanın kendisi için olduğundan, işin özünü kaçırdım. Ve de sonuçta yazılıp silinen yazılar ve bloglardan başka birşey kalmadı elimde. Bu sınırları yavaş yavaş da olsa aşmak lazım, kendimizi çevrelediğimiz çitlerin ötesinde de biryerler ve birşeyler olduğunu farketmek gerek. Elbette korkutucu, riskli ve hatta tehlikeli belki de, ancak biz yerimizde durdukça, güvende olsak da ilerleyemiyoruz.

"İstersen hiç başlamasın, bu hikaye eksik kalsın, onca yaraların ardından, yeni bir aşk yaratamazsın..."

Dolayısıyla bir başlangıç yapayım dedim. Umarım sonunu getiremesem de bir süre devam edebilirim.